DËMTIMI I VAKËFIT (4)
Duke marrë parasysh përkufizimin dhe kuptimin e vakëfit vetëkuptohet se sa e dëmshme dhe sa e rrezikshme është nëpërkëmbja, dëmtimi, shkatërrimi apo uzurpimi i një prone që statusi i saj është vakëf. Pra, në qoftë se të prekësh apo të dëmtosh pronën e një individi është mëkat, është haram, dhe është e gjykueshme edhe me normat e përbotshme edhe tërheq dënimin në botën e ardhshme/ahiret, mundë të paramendojmë fare lehtë se sa mëkat i madh dhe sa e rrezikshme është të uzurposh, tjetërsosh dhe dëmtosh vakëfin, e cila është pronë e gjithë shoqërisë. Ndryshe thënë dëmtimi i vakëfit do të thotë dëmtimi i gjithë shoqërisë. Padrejtësia/zullumi ndaj vakëfit do të thotë zullum ndaj gjithë shoqërisë. Kjo është kështu ngase prona e lënë vakëf është e dedikuar t’i shërbejë gjithë shoqërisë edhe atë në të gjitha kohërat.
Prandaj tjetërsimi apo uzurpimi i një prone të vakëfit do të thotë ndërprerje e bamirësisë dhe mëshirës ndaj shoqërisë, dhe kjo konsiderohet ndër mëkatet e mëdha.
Prandaj është e domosdoshme të tregohet ndjeshmëri e lartë në çështjet e vakëfit dhe respekt i veçantë për këtë amanet hyjnor. Gjatë gjithë historisë është qëndruar me rreptësi mbi këtë çështje dhe, kur ky amanet është shkelur fundi i asaj shoqërie ose i shkelësve të amanetit ka qenë i dhimbshëm. Për shembull deveja e dhënë Pejgamberit Salih a.s. s’ka qenë pronë e askujt, por vetëm një lloj malli vakëf i ofruar njerëzve nëpërmjet Salihut a.s. që të përfitojnë prej saj. Pronari i saj ishte Zoti i madhërishëm. Por fisi i tërbuar e vrau devenë duke e shkelur atë amanet dhe, si përfundim, u shkatërrua.
Përcillet një dialog i trumcakut me Sulejmanin a.s.. Siç dihet ndër mrekullitë/muxhizet e Sulejmanit a.s. ishte edhe njohja e gjuhëve të shpezëve. Një ditë, Sulejmani a.s. e pati qortuar rëndë trumcakun, prandaj edhe trumcaku e pati kërcënuar: “Ta shkatërroj mbretërimin!”
Sulejmani a.s., duke e nënvleftësuar, e pati pyetur:
“E ku ke ti fuqi për të ma shkatërruar mua mbretërimin?”
Kurse trumcaku i vogël i qe përgjigjur kështu: “I lag krahët dhe pastaj i fërkoj me tokën e një vakëfi dhe pastaj dheun e ngjitur pas krahëve e lëshoj mbi çatinë e pallatit tënd. Kështu, dheu i vakëfit mjafton për të ta shkatërruar pallatin tënd!…”
Nga ky rrëfim nxjerrim si mësim se sa me ndjeshmëri dhe kujdes duhet sjellë ndaj mallit të vakëfit. (Topbash 17-18)
Meqë malli i vakëfit është pronë e gjithë shoqërisë si zakonisht në dokumentacionet e vakëfeve gjegjësisht në krye të “vakfijeve” apo “vakëfnameve” (akt-dhurimeve) shkruhen edhe lutje edhe mallkime.
Lutja u kushtohet atyre që nuk e lënë mangët shërbimin për vakëfin, kurse mallkimi u kushtohet atyre që i shkelin kushtet e vakëfit dhe bëhen pengesë për shërbimin dhe plotësimin e qëllimit të vakëfit. Si mallkim, përdoren, përgjithësisht këto fjali: “Mbi atë që e prish ose i ndryshon kushtet e këtij vakëfi, i rëndë është mallkimi i Allahut xh.sh., i pejgamberëve, i melaikeve, i njerëzve dhe i të gjitha krijesave!…”
Mu për këtë çdonjëri që ka dorë në vakëfin e lënë në këto trojet tona, duhet larguar nga ai dhe duhet lënë që Bashkësia Fetare Islame e RMV-ës, të menaxhojë me të për të mirën e shoqërisë muslimane në përgjithësi në këtë nënqiell.