Taxhudin Hamidi- Tetovë
Nga ata që nuk duhet të u tregohen anomalitë janë ata që kanë më shumë vepra të mira se të këqia.
(Sejid Musejeb)
Jo asnjëherë si veprimi i zindikëve të cilët në kontinuitet fshehin mosbesimin dhe shfaqin islamin.
Gjithsesi si ai i cili anomalinë e vulos si një tempull i shenjtë, i gatshëm është të mbetet largë pendimit.
Prandaj, fatkeqësisht qëndrojmë mes historisë së dhimbshme dhe gënjeshtrës fatale.
Gjendja jonë e pa konsoliduar dhe e ndryshme nga favori afirmativ pamundësonë të shfaqet e vërteta dhe rrezët e diellit që ngrohë foshnjat e vogla si thënja e fushatës buzët me… .
Për fat të keq kërkojmë vazhdimisht detaje të thukta dhe precize në çështjet për ta demobilizuar aktivitetin tonë apo të dikujt tjetër.
Sikur tregojmë afinitet për definicione decide ndërsa definicioni nuk tregon shumë për njohjen e çështjes , ajo vetëm se ofron pamjen e saj dhe asesi mbrendësinë e vlerës dhe rëndësinë aksiomatike.
Dikush do të thotë: merhaba për këtë fjalë!
E cila arrinë tek biografia e dyshimt e atij njeriu pa bindje dhe me identitet suplen të gatehorisë me ” 81 divergjenca”!?
Të njeteve blind-uese të çiko zh… .
Nuk besojë se çështja tregon alarmin miop dhe të një qyteti grandioz pa emër të vërtetë.
Opinioni po priste se do të lindë një shprehje e cila në mënyrë të përgjithshme dhe direkte do të ndezë dhe aktivizojë inovacionin e një modeli dinjitoz dhe të vlerave të pathyera të besës shqiptarë. Me konotacion të përparimit dhe elementeve moderne.
Sikur po na kthehet faqja e historisë ku në ditë të bajramit po therrnin mutezilët.
Mutezilët dhe xhehmitë konstatojnë dhe i refetohen qenjës Apsolute pa atribute vepruese.
Zoti i paaftë të dijë dhe të vërrej kurthet e deliktet – euzubilah!?
Të thuhet e vërteta pra të lejohet kuptimi i fesë të ndihmohet.
Koka e civilizimit shihet në lirinë dhe guximin e lirisë për ta përjetuar me argumente kryekëput.
Feja është e domosdoshme!
Sepse kërkon sigurinë e komunikimit dhe lirinë e shmangjes dhe distancimit nga nebulozat dhe paradokset e turmës në errësirë të një individi apo eprori me harizmën sarkastike të qytetit grandioz pa emër të përveçëm.
Kur u pyet se kush të hidhëroi dhe kush të stolisi me “yjet” e ekliptike.
Nuk gjeti përgjigje përpos emrin e qytetit grandioz pa emër të vërtetë.
Një apsurd i kohës që fitohet nga koha në një qyet pa emër.
Nëse lexojmë se po ndërtojmë një histori përplot me politika hedoniste dhe devizione
ad-hok gjejmë përgjigjen se nuk lejojmë që normat e fesë tonë paqësore të frymosin politika të interesave personale apo grupore.
Dakord…mirpo të gjith aktivitetin tonë fetare dhe
njerzore e kemi konstruktuar mbi bazat e kundërshtimit dhe jo edhe të konstatimit të një ndërtese e cila do të organizohet në favor dhe dimenzione të politikave pozitive të përbashkëta me interes kolektiv dhe diapazon të programit gjithpërfshirës.
Hapsirat historike të minuara dhe penguara nuk premtojnë gadishmëri që edhe mali jonë të gjelbërohet që “zoologjia”
egër të mos largohet nga strofka e saj.
Të mos shohë perspektivë dhe llogari në qytet me plotë virtyte të bulevardit allaturka –
allafranga.
Në fund më u kujtua një tregim inventiv i luanit kur filloi të mos dilte në gjahë pa një organizim kolektiv.
Luani si mbreti i … një ditë doli në gjah me ujkun dhe dhelprën.
Gjahu me duksesë!
E shiko bashkimi dhe organizimi është fuqi.
“Tek gjahu bashkim por tek plaçka e gjahut dhe ndarja goditje e luanit”.
Pasi gjahu ishte i suksesshëm ata u kthyen tek strofka e luanit.
Para tyre ishte potenciali i gjahut: dreri, qengji dhe lepuri.
Luani urdhëroi ujkun të ndajë mes tyre gjahun.
Ujku tha: dreri për ti,qengji për mua, ndërsa lepuri për dhelprën.
Luani i nevirkosur me këtë ndarje jo të “drejtë” papritmas ia fluturoi kokën ujkut me një goditje të fortë.
Pastaj luani urdhëroi dhelprën të ndajë gjahun.
Dhelpra filloi dhe tha : dreri për ti për mëngjesë,
qengji për drekë ndërsa lepuri për mbrëmje.
Me këtë ndarje luani u gëzua
Dhe qeshi shumë.
Me këtë ndarje, dhe e pyeti dhelprën.
Kush ta mësoi këtë drejtësi dhe ndarje të mirë??
Dhelpra u përgjigjë:
” Koka e ujkut fluturues”.