Të gjetura në brigjet e detit në mbarë botën, të ashtuquajturat “pishina të detit” janë krijuar nga njeriu për t’u ofruar notarëve një strehë të sigurt nga rreziqet e ujërave të trazuar dhe rrymave të paparashikueshme.
Nga pishina Avalon Rock Pool e Australisë prej rreth 25 metrash deri në “Pishinën e Mermaid” në Cornëall të Britanisë së Madhe, ato mund të ofrojnë një oaz të qetë me ujë të kripur kundër një sfondi të valëve të oqeanit që përplasen.
Për shkrimtarin londinez dhe adhuruesin e notit në natyrë, Chris Romer-Lee, libri i ri i të cilit përmban fotografi të më shumë se 60 pishinave dramatike të detit, tërheqja prej tyre nuk është vetëm estetike, por edhe për shkak të ndjesisë së sigurisë që ato ofrojnë.
“Fotografitë që më pëlqejnë veçanërisht janë ato (të bëra) në ditët e stuhishme, ku me të vërtetë e ndjen ndjesinë e të qenit i përqendruar në natyrë”- tha Romer-Lee në një intervistë për CNN.
Libri i tij, i cili përfshin edhe rrëfenja nga stilistë e notarë të tjerë në natyrë, përmban një shumëllojshmëri pishinash nga e gjithë bota. Ai gjithashtu thellohet në arkitekturën dhe historinë e pishinave të detit, që nga shekulli i 19-të e tutje.
Projekt pasioni
Magjepsja e Romer-Lee me pishinat e detit filloi gjatë një pushimi familjar në Zvicër një dekadë më parë. I frymëzuar nga përvoja e tij duke notuar në liqenin e Cyrihut – ku ai u ndesh me Zürichsee Kreisel, një strukturë noti e ndërtuar përgjatë liqenit dhe lumit Limmat – Romer-Lee themeloi Thames Baths, një organizatë që bën fushatë për të ndërtuar një pishinë lundruese në lumin Thames të Londrës.
Studio Octopi, praktika e arkitekturës që ai bashkëthemeloi, gjithashtu kanalizon pasionin e tij, pasi ka restauruar pishinat e baticës në Skoci dhe ka projektuar një pishinë me ujë deti në Cumbria vitet e fundit.
Në kërkimet për shkrimin e librit, Romer-Lee shpenzoi “orë dhe orë” në Google Maps, duke skanuar vijat bregdetare në të gjithë botën për të gjetur shembujt më të mirë të pishinave detare. “Kjo ishte mënyra më produktive për t’i gjetur ato,” tha ai.
Më pas ai iu afrua, përmes Instagramit, fotografëve që kishin shkrepur më parë vendndodhjet. Shumë prej tyre ishin vendas tha Romer-Lee, duke shtuar se “i pëlqente ideja për të ekspozuar punën e fotografëve pak të njohur ose ata që sapo kishin filluar këtë profesion”
Imazhet nga këto kërkime, zbulojnë një përzierje të pabesueshme formash të “pishinave të detit”, nga pishina e qetë e baticës së Belmullet në Irlandë, e cila përshkruhet në libër si “më shumë e ngjashme me një instalacion arti”, deri te shkëmbori Piscinas Naturais de Porto Moniz i Portugalisë, që ka origjinën nga ftohja dhe ngurtësimi i llavës vullkanike të Madeiras në më shumë se mijëra vjet. Në vitin 1940, pishinat e fragmentuara u konsoliduan në një entitet të vetëm me ndërtimin e një muri detar betoni.
Ngjyra dhe përbërja e fotove shpesh shtojnë ndjenjën e frikës – të tilla si imazhet e Pozo De Las Calcosas, në Ishujt Kanarie të Spanjës, një pishinë jashtë rrugës, e aksesuar përmes një shtegu gjarpërues me kalldrëm vullkanik, ujërat e së cilës shkëlqejnë kundër vijës bregdetare të thepisur të errët.
“Ngjyrat janë thjesht të jashtëzakonshme,” tha Romer-Lee. “Ju keni zemëruar ujin e Atlantikut duke larë këtë vijë bregdetare vullkanike dhe pishina sapo është nxjerrë nga fusha e llavës. Atëherë ju keni këtë ngjyrë të sheshtë, të pastër, të mahnitshme të llojit të gjelbër kaltër të pishinës së baticës.”
Ndërkohë, pishina e baticës së Salt Rock, në provincën KëaZulu-Natal të Afrikës së Jugut, duket e shkurtuar mjeshtërisht nga shkuma e bardhë e detit e prodhuar nga valët e ashpra që godasin shkëmbinjtë fqinjë. “Është thjesht krejtësisht e qetë dhe e qetë,” tha autori. “Nuk do të mund të futeshe në det në ato lloj kushtesh, pikërisht për këtë arsye ata ndërtuan këto pishina.”
Banjat Trinkie dhe North në Skoci, së bashku me Leëinnick Cove House Pool dhe Lady Basset’s Baths në Cornëall, janë gjithashtu ndër artikujt e preferuar të Romer-Lee në libër. Të gjitha u kapën në janar të ftohtë, me dëborë që i dha një prej fotografive një atmosferë veçanërisht të habitshme.
“Thesare” natyrore
Diku tjetër, libri nxjerr në pah inxhinierinë ambicioze dhe dizajnet “mrekullueshëm të ndezur dhe të tepruar”, si Pishina e Ëooley’s në Cape Toën, Afrika e Jugut, me shkëmbinjtë e saj të lyer me ngjyrë të bardhë. Bojë e bardhë zink parandalon shkëmbinjtë të bëhen të rrëshqitshëm, duke u dhënë gjithashtu atyre një pamje dramatike, estetikisht të këndshme.
Por Romer-Lee shprehu gjithashtu shqetësimin se boja mund të pengojë ngjitjen e algave të detit në shkëmbinj, duke ndikuar kështu në ekosistemin. “Një pishinë e mirë është ajo që ka njerëzit dhe kafshët që jetojnë në harmoni,” tha ai.
Me pishinat e brendshme të ngrohta që thuhet se përballen me mbyllje në të gjithë Mbretërinë e Bashkuar dhe gjetkë, mes çmimeve në rritje të energjisë, noti në natyrë duket se po shijon një ringjallje, tha Romer-Lee, i cili kalon çdo mëngjes duke notuar në liqenin Serpentine në ajër të hapur në Hyde Park të Londrës. Ai shpreson se libri i tij mund të tërheqë vëmendjen te shumë pishina të aksesueshme, të sigurta, por shpesh të anashkaluara që gjenden në brigjet anembanë botës.
“Le të mos i harrojmë këto thesare dhe atë që bëjnë për ne, dhe t’i respektojmë ato ashtu siç bëjmë pjesën tjetër të detit,” tha ai. “Ka diçka vërtet të rëndësishme në lidhje me këto pishina brenda leksikut më të madh të notit.”/ Burimi CNN
Top Channel