Ka kaluar një javë nga tërmeti vdekjeprurës që goditi Turqinë dhe Sirinë, duke shkaktuar mijëra viktima. Megjithatë, mes gjithë kësaj të keqeje kishte edhe histori mrekullish.
Kur Necla Camouz lindi djalin e saj të dytë më 27 janar, ajo e quajti Yagiz, që do të thotë “trim”. Pas vetëm 10 ditësh, në orën 4:17 të mëngjesit me orën lokale, ajo ishte zgjuar dhe po ushqente me gji djalin e saj në shtëpinë e tyre në provincën Hatay, në Turqinë jugore.
Pak çaste më vonë ata u “varrosën” nën tonelata rrënojash. Necla dhe familja e saj jetonin në katin e dytë të një ndërtese moderne pesëkatëshe në qytetin e Samandag.
Ishte një “shtëpi e bukur”, tha ajo për BBC-në dhe ndihej e sigurt atje. “Kur filloi tërmeti, doja të shkoja te burri im që ishte në dhomën tjetër dhe ai donte të bënte të njëjtën gjë”, tha ajo. “Por teksa u përpoq të vinte tek unë me djalin tonë tjetër, por e kishin të pamundur të lëviznin.
Ndërsa tërmeti vazhdonte, muri ra, dhoma u drodh dhe ndërtesa u zhvendos. Kur ndaloi, nuk e kisha kuptuar se isha një kat më poshtë. I thirra, por nuk mora përgjigje”.
33-vjeçarja u gjet e shtrirë me foshnjën e saj në gjoks, të cilën e mbante ende në krahë. Një gardërobë e rënë pranë saj ishte ajo që u kishte shpëtuar jetën, pasi ndaloi një copë të madhe çimentoje t’i shtypte.
Nëna dhe foshnja do të qëndruan pa lëvizur për gati 4 ditë. E shtrirë me pizhame nën rrënoja, Nekla nuk mund të shihte asgjë përveç errësirës, kështu që iu desh të mbështetej në shqisat e tjera për të kuptuar se çfarë po ndodhte.
Për lehtësimin e saj, ajo mundi menjëherë të thoshte se djali i saj i porsalindur, Jagiz, po merrte ende frymë. Për shkak të pluhurit, në fillim e kishte të vështirë të merrte frymë, por tha se shpejt u qetësua.
Ajo ndjeu se kishte lodra fëmijësh poshtë saj, por nuk mund të lëvizte për të kontrolluar ose për t’u rehatuar.
Përveç dollapit, lëkurës së butë të djalit të saj të porsalindur dhe rrobave që kishin veshur, ajo nuk ndjente gjë tjetër veç betonit dhe mbeturinave. Megjithatë, në sfond, ajo mund të dëgjonte zëra.
Ajo u përpoq të bërtiste për ndihmë.
“A ka njeri atje; A po na dëgjon dikush;” bërtiti me gjithë fuqinë e zërit të saj.
Kur kjo nuk funksionoi, ajo mori copa të vogla rrënojash që kishin rënë pranë saj dhe i përdori ato për të goditur garderobën, duke shpresuar se do të ishte më e fortë.
Ajo kishte frikë të godiste sipërfaqen sipër saj në rast se do të rrëzohej. Megjithatë, askush nuk u përgjigj. Nekla e kuptoi se kishte mundësi që askush të mos vinte. “Isha e tmerruar”, tha ajo për BBC.
Si i kaloi ditët nën rrënoja?
Në të njëjtën kohë, ajo e dinte se duhej të kujdesej për Jagiz dhe ishte në gjendje ta ushqente atë në hapësirën e mbyllur. Nuk kishte asnjë burim uji apo ushqimi ku ajo mund të kishte akses. E dëshpëruar, ajo u përpoq pa sukses të pinte qumështin e saj të gjirit.
Në errësirën poshtë rrënojave, Nekla humbi të gjithë ndjenjën e kohës. Necla mund të ndjente zhurmën e personave që kërkonin sipër saj dhe të dëgjonte hapa dhe zëra. Ajo vendosi të ruante energjinë e saj dhe të qëndronte e heshtur nëse nuk afroheshin zhurmat nga jashtë.
Ajo vazhdoi të mendonte për familjen e saj, foshnjën në gjoksin e saj, por edhe burrin dhe djalin e saj që kishin humbur diku nën rrënoja. Ajo gjithashtu shqetësohej për atë që mund të kishte ndodhur me të dashurit e tjerë të saj që nga tërmeti.
Ajo nuk e mendonte se do të dilte e gjallë nga rrënojat, por prania e Jagiz i dha asaj një arsye për shpresë. Ajo flinte shumicën e kohës dhe kur zgjohej duke qarë, ajo e ushqente derisa të qetësohej.
Momenti i shpëtimit
Pas më shumë se 90 orësh nën rrënoja, Necla dëgjoi zhurmën e lehjeve të qenve. Ajo pyeste veten nëse po ëndërronte. Lehja u pasua nga zëra njerëzish.
“A jeni mire”, u dëgjua.”Po””, bërtiti ajo.
Ekipet e shpëtimit gërmuan me kujdes në tokë për ta gjetur atë, pasi ajo kishte një fëmijë në krahë. Dhe, befas, errësira u thye nga drita e një elektrik dore që shkëlqente në sytë e saj.
Kur ekipi i shpëtimit nga Shërbimi Zjarrfikës i Bashkisë së Stambollit pyeti se sa vjeç ishte Yagiz, Necla nuk mund të ishte e sigurt. Ajo e dinte vetëm se ishte 10 ditësh kur ra tërmeti.
Pasi ia dorëzoi Yagiz shpëtimtarëve, ajo u çua më pas me barelë përpara asaj që dukej të ishte një turmë e madhe. Ajo nuk njihte asnjë prej tyre. Teksa u dërgua në ambulancë, ajo u përpoq të zbulonte nëse i kishte shpëtuar edhe djali tjetër.
Kur mbërriti në spital, Necla u prit nga familjarët të cilët i thanë se burri i saj prej gjashtë vitesh, Irfan dhe djali i tyre trevjeçar, Yigit Kerim, ishin shpëtuar nga rrënojat.
Megjithatë, ata ishin dërguar me orë të tëra në një spital në provincën e Adanas, pasi kishin pësuar lëndime të rënda në këmbë. Nga ana tjetër, Necla dhe Yagiz nuk janë lënduar rëndë. Ata qëndruan në spital për 24 orë dhe më në fund dolën shëndoshë e mirë.