Shkruan:
Taxhudin Hamidi
Historia e mendimit bashkëkohorë.
Pak figura kanë ndikuar në thellësinë e mendimit badhkëkohorë.
Në skemën e mendimit bashkëkohorë janë ata të cilat kanë bë projekte dhe skema për të zbuluar qenjen përtej tradicionales të metafizikës.
Njeriu po përpiqet tërë jetën për të gjetur një mendim, akt filzofik apo pavetëdijen e të ardhmes.
Struktura e egzistencës dhe subjektivizimi po vazhdon të sfidojë dijen dhe interpretimin.
Struktura e ekzistencës duke sfiduar mendimin kërkon në kontinuitet të kundërshtojë dhe të vë përballë historinë e mendimit bashkëkohorë.
Strukrura e egzistencës tonë sot sa është në kundërshtim me mendimin e subjektivizmit dhe sfidave koherente të historisë së mendimit bashkëkohorë.
Çka mundet të mësojmë nga strukturat e subjektit politik shqiptarënë dimenzionin e historisë së mendimit dhe të skemave tradicionale duke delozhuar menfimin unik dhe të konsenzusit me dispozita parimore të historisë bashkëkohore.
Pse nuk mundet të takohen ballëpërballë dy mendime në repertoarin e strukturave shqiptare.
Pse akoma nuk mësohemi të jetojmë bashkë me mendime të ndryshme por jo edhe kundërshtuese mes njëri tjetrit.
Pse nuk takohemi me njëri tjetrin me mendime dhe struktura diskoherente.
Kuë do të flasim me njëri tjetrin me tekste dhe ibare nga ligjet e dispozitave të pa ndryshuara metafizike.
Kurani,nëse e lexoni do të vëreni se 1/3 fletë për tregimet dhe periudhat e profetëve.
A thua të gjitha këta periudha flasin largë njëra tjetrës.
Edhe pse janë në periudha nga 10 mijë apo 7 mijë vite e deri më sot këta tregime e përshkruajnë njeriun sikur janë një subjekt i vetëm.
Flasin me njëri tjetrin për avansimin e lumturisë dhe harmonisë së njeriut.
Një takim apo ballafaqim sado që i vështirë të jetë dhe i rezikshëm prapseprap duhet dhe mund të bëhet një provë dhe përvojë e rëndësishme për gjeneratat e reja në trevat shqiptare dhe të mendimit e cila do të zgjerojë horizontin tonë në historinë e mendimit bashkëkohorë.
Duke parë dhe ndëgjuar tensionimet në strukturat e të menduarit ne shmangim mendim tradicional të bashkëjetesës dhe të bashkëveprimit në trojet tona shqiptare.
Këta tensione në strukturat e mendimit janë një shkëputje e identitetit e cila determinon asimilimin në zhargonin e fjalëve plastike.
Apo siç thotë Tomas Man kolosi i letërsisë gjermane pa të cilin apo panoramën e tij letrare si një akt filozofik letërsia evropjane do të ishte e mëngët.
Ai vëri re në:
” Shpërdorimi i kohës”.
Strukturat shqiptare dhe ata të mendimit metafizik duhet të kuptojn se reziku është për të kuptuar nevojat e ekzistencës së njeriut.
Të rikujtojmë njeriun të rikujtojmë një qytetarë por edhe me emrin shqipëtarë se frigohet të kujtojë të ardhmen e tij.
Ai ik nga e ardhmja duke mos u përballur me të tashmen!?
Karskterizo qenjën tënde sot me qenjën tradicionale të stërgjishërve tanë.
Ata në atë kohë u ndihmonte mali, fusha, familja , dituria , malli e zahirja.
E tani shiko sot neve askush nuk na ndihmon …sepse rëzuam portën tradicionale të historisë së mendimit bashkëkohorë.
E pa mundur është të karaktetizosh atributet të përcaktuara gjithmonë:
” Të qenit i imi çdo herë”.
Të konkludojmë sa ne jemi të të tjerëve.
Më kujtohet fjalimi i njohur i Xhon Kenedi i cili tha:
” Mos prit ti çka bën amerika për ti po shiko çka ti bën për amerikën”.
Sa mundemi në të gjejmë qendrën e dëshirës për ekzistencë për vetveten.
Dhe në fund do të përdorim mendimin e Heidegger i cili thotë:
” Ne nuk jemi në botë si një karrige e vendosur në dhomë, gjërat për të konsideruara të plota në vetvete, por ne jemi hedhur në një botë që nuk mundemi ta dominojmë”.
(xhxhxh! )